_1_529.jpg)
(၁)
အရာအားလံုးၿပီးသြားေပမယ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕က အခုမွစတယ္။ သြားႏွင့္တဲ့သူကို အေကာင္း ဆံုး လိုက္ပါပို႔ေဆာင္လို႔ ျပန္လာတဲ့သူေတြက ျပန္လာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းက အခုမွစတယ္။
(၂)
မခင္တင့္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနတယ္။ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ နက္ျဖန္ခါက်ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း နဖူးေပၚလက္တင္ေတာ့ ပက္လက္၊ လက္ ေပၚနဖူးတင္ေတာ့ ေမွာက္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ ႏွက္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးဒံုးဒံုးခ်လို႔ ငါကေကာင္းေစခ်င္ တဲ့ေစတနာနဲ႔ လုပ္တာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ညတစ္ညကို ကုန္ဆံုးေစလိုက္တယ္။
မနက္မိုးလင္းခ်ိန္မွာေတာ့ မခင္တင့္ က သူ႕လုပ္ငန္းစဥ္ကို စတင္တယ္။ လူႏိုင္ျဖစ္တဲ့ အစ္မလတ္ရဲ႕ေယာက္်ား ခဲအို ကိုေမာင္ႏိုင္နဲ႔ တူအငယ္ေကာင္ေခၚၿပီး ေသလို႔မွရက္မ လည္ေသးတဲ့ အစ္မႀကီးအိမ္ကို သြားတယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ၊ တံခါးေခါက္ၾကည့္ ေတာ့ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ မုဆိုးဖိုျဖစ္ေနတဲ့ အစ္မႀကီးရဲ႕ ေယာက္်ားက အိမ္မွာရွိမေနဘူး။ တူအႀကီးေကာင္ကပဲ တံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္။ တူေတြ ကေတာ့ အႀကီးေကာင္ကကိုးတန္း၊ အငယ္ေကာင္က ခုႏွစ္တန္းပဲရွိေသးလို႔ သူေျပာသမွ်နာခံရမွာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္နဲ႔ပဲ မခင္တင့္က သူ႕အလုပ္ကိုသူစတယ္။
ပထမဦးဆံုးအိပ္ခန္းထဲဝင္တယ္၊ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ဗီဒိုကို တူအႀကီးေကာင္ဆီက ေသာ့ယူၿပီးဖြင့္တယ္။
ထမီ္ေတြေတြ႕ေတာ့ သားတို႔မိန္းမယူရင္ဝတ္ဖို႔ အေဒၚႀကီးသိမ္း ထားေပးမယ္ဆိုၿပီး ယူလာတဲ့ ဆာလာအိတ္ထဲထည့္တယ္။
“ဖိနပ္ေတြေကာ။”
“သားတို႔ မိန္းမယူရင္ျပန္ေပးမယ္။”
“ေျခေထာက္က တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ဆိုဒ္မွမတူတာ။”
“ဪငါတူေတြနဲ႔ တုံးလိုက္တာ ေျခေထာက္ကႀကီးေနေတာ့ ေျခေထာက္ကို လွီးေပါ့၊ ဖိနပ္ကႀကီးေတာ့လည္း ဖိနပ္ေပါ့။ ဒါမ်ားဘာခက္တာလိုက္လို႔။”
“ဒါက ၾသႀကီး(ေသသြားတဲ့အစ္မႀကီးနဲ႔ မခင္တင့္တို႔ရဲ႕ေမာင္ အငယ္ဆံုး) မဂၤလာေဆာင္တုန္းက အဖြားက သူ႕သမီးေလးေယာက္ဝတ္ဖို႔ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ထည္ ဆင္တူ ဝယ္ေပးတဲ့ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေတြမွတ္လား။”
“ေအးေလ။ နင္တို႔၊ ဖိုးစည္(အစ္မလတ္နဲ႔ အခုေခၚလာတဲ့ ကိုေမာင္ႏိုင္တို႔ရဲ႕သား)တို႔ မိန္းမယူရင္ ျပန္ေပးမွာေပါ့။ ကိုယ့္အေဒၚက မတရားလုပ္ပါ့မလား ၊ ေနာက္ အိသဲ(မခင္တင့္ ရဲ႕ ေနာက္ထပ္အစ္မလတ္တစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့သမီး) ႀကီးလာရင္လည္း တစ္ ထည္ေပးရဦးမွာ။”
“ပုသိမ္ထီး၊ ပုသိမ္ထီး။ ဒါကေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိန္းမအတြက္ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိန္း မေတြက ပုသိမ္ထီးေတာ့ ဘယ္ေဆာင္းမွာတုန္း။”
“ဟဲ့… ဒါက အိသဲအတြက္ဟဲ့။”
“ဟင္… အိသဲက အခုပဲ ၆တန္း၊ ၇တန္းေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒၚႀကီးတူမက ပဲကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔။ ဒါႀကီးေဆာင္းပါေတာ့မလား။ အိမ္မွာေတာင္ ဘယ္သူမွ မေဆာင္းလို႔ ဒီအတိုင္းအလွထား ထားတာကို။”
“ေဆာင္းေဆာင္းမေဆာင္းေဆာင္း သိမ္းတာေတာ့ သိမ္းထားရမွာပဲ။”
“မိတ္ကပ္ဘူးတို႔၊ ေရေမႊးတို႔၊ အလွျပင္ပစၥည္းတို႔ဗ်ာ။”
“ဒါလည္းနင္မိန္းမ ယူရင္ျပန္ေပးမွာေပါ့။”
“အကႌ်ေတြကေရာ၊ မိန္းမယူရင္ပဲလား။”
“ဟုတ္တယ္၊ အေႏြးထည္ေတြေကာပဲ။”
“နာရီတို႔၊ မ်က္မွန္တို႔ေကာ။”
“အဲဒါေတြလည္းပါတယ္။”
“တျခားလက္ဝတ္ လက္စားေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့။ အေမေဆးကုတာနဲ႔ပဲ ကုန္သ ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမေသတုန္းက ဝတ္ထားလို႔ ပါရဂူေဆးခန္းမွာ အ ေလာင္းကေန ခၽြတ္ေပးလိုက္ရတဲ့ နားကပ္ေကာ။ အဲဒီတုန္းက အေဖႀကီးတို႔ေတာင္ ပူ ထူေနၿပီး သတိမရၾကလို႔ ေဆးခန္းက နပ္စ္မကေလးက ခၽြတ္ၿပီးေပးလိုက္တာေလ။”
“အဲဒါလည္း ငါကနင္တို႔အဖြားအိမ္မွာ သိမ္းေပးထားတယ္။ နင္တို႔မိန္းမယူရင္ နင္တို႔ မိန္းမေတြကို ေပးမွာပဲ။”
“ဒါေပမယ့္ နားကပ္က တစ္ရံတည္းေလ။ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီ ပန္လို႔မွမရတာ။”
“ေအးေလ ေရာင္းၿပီး နင္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ျပန္ခြဲေပါ့။”
“ေဟာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားကပ္တစ္ရံအတြက္နဲ႔ မယူမေနရမိန္းမယူရမလို ျဖစ္ေန ၿပီ။”
“မရဘူး နင္တို႔မိန္းမယူမွ ငါကျပန္ေပးမွာ။ အခု ငါသိမ္းထားမယ္။”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညေနလည္းေစာင္းေရာ ဆာလာအိတ္သံုးအိတ္အျပည့္ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ တိုလီမုတ္စေတြ ျပည့္သြားပါတယ္။ အဲဒါေတြကိုသယ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးၿပီးေတာ့ အိမ္ ျပန္လာၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ကိုေမာင္ႏိုင္ကထမ္းေပါ့။ ည၈နာရီ၊ ၉နာရီလည္း ေရာက္ေရာ၊ တူအႀကီးေကာင္က အိမ္ကိုေပါက္ခ်လာတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္ ထပ္ခိုးကို ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ပဲ တစ္ခါတည္းတန္းၿပီးေတာ့ တက္သြားတယ္။ အဖြားအိမ္ပဲ၊ သူက လည္းဒီလိုပဲလာေနၾကမို႔လို႔ လူႀကီးေတြက သိပ္ေတာင္ဂ႐ုမစိုက္မိၾကဘူး။ ေနာက္မွ ထပ္ခိုးေပၚကေန တဟီးဟီးနဲ႔ငိုသံၾကားလို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့သူအားလံုးက ထပ္ခိုးေပၚကို လိုက္တက္သြားၾကတယ္။ အေပၚထပ္ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႀကီးေကာင္ႀကီး က တ႐ံွဳ႕႐ွံဳနဲ႔ငိုေနတာေတြလို႔ မခင္တင့္ေမာင္အငယ္ဆံုးကပဲ၊
“သားႀကီးေရခ်မ္း၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ၾသႀကီးကိုေျပာ”
လို႔ ေမးေပမယ့္လို႔ ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ငိုပဲငိုေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖြားေအလုပ္တဲ့သူကပါ မေနႏိုင္လုိ႔ ဝင္ေမး ေတာ့မွ
“မနက္ကအေဒၚႀကီးက အိမ္ကအေမ့ပစၥည္းေတြကို ယူခ်သြားတယ္။ အေဖႀကီးလည္း ျပန္ေရာက္လာေရာ၊ မင္းတို႔အေမပစၥည္းေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲလို႔ ေမးေတာ့ အေဒၚ ႀကီးယူသြားတယ္လို႔ သားတို႔ကျပန္ေျဖတာကို အေဖႀကီးက က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြကို သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပဲနဲ႔ ယူသြားေပမယ့္လို႔ ငါခြင့္လႊတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေမႀကီးကိုင္ေနၾက ဆလင္းဘတ္အိတ္ကို ယူသြားတာေတာ့ အေမႀကီးမေသခင္က တျမတ္တႏိုးသံုးခဲ့တဲ့ပစၥည္းမို႔လို႔ မေက်နပ္ဘူး။ ယူတဲ့သူကို ငါသတ္မယ္လို႔ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ဆူေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကေန ထြက္လာတာ”လို႔ ေျဖရွာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ မခင္တင့္ရဲ့ေမာင္က မခင္တင့္ကိုဆူပါေလေရာ။
“အပ်ိဳႀကီးရယ္၊ နင္ကလည္း ဦးေဏွာက္မရွိတာ၊ သူ႕မိန္းမပစၥည္း သူ႕မိန္းမေသရင္ ေယာက္်ားလုပ္တဲ့သူက ပိုင္တာပဲ။ သူ႕စိတ္တိုင္းက် သူ႕ဖာသာသူစီစဥ္မွာေပါ့။ နင္က မေမးမျမန္းပဲနဲ႔လုပ္တာကို။ သြားျပန္ေပးလိုက္။”
မခင္တင့္ကေတာ့ မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူကလည္း အမွားလုပ္ထားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္လည္း ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပပထူတာေတာင္ မထခ်င္တဲ့ပံုနဲ႔ ေနရာမေရြ႕ပဲ မခင္တင့္ရဲ႕ဗီဒိုထဲမွာ ခန္႔ခန္႔ႀကီးနဲ႔ဆန္႔ဆန္႔ ႀကီး ေနေနၾကေတာ့တယ္။
(၃)
ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္လို႔ အစ္မႀကီးအမိရာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့သူ လည္းျဖစ္၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာလည္း သမာသမတ္မွ်တတဲ့ ဦးစီးဦးေဆာင္ ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ အားလံုးကခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတဲ့ အစ္မႀကီး ကြယ္လြန္သြားျခင္း ေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့အတြက္ အစ္မႀကီးအတြက္ ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းေကၽြးအလွဴ လုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ရွိ မိသားစုေတြနဲ႔ပဲ နည္းနည္းနဲ႔က်ဲက်ဲ ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီ အလွဴကို အစ္မလတ္နဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသားကိုေမာင္ႏိုင္တို႔လည္း လာတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးၿပီးေတာ့ လူေတြအလွည့္ေပါ့။ အားလံုးလည္း စားၿပီးေသာက္ၿပီးေရာ ျပန္တဲ့သူေတြက ျပန္ ကုန္ၾကတယ္။ ပန္းကန္ေတြ၊ ခြက္ေတြေဆးရင္းေၾကာရင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့အစ္မလတ္ကိုေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးသားက ေစာင့္က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုဆိုးဖိုျဖစ္ေနတဲ့ ဦးခ်စ္ကပဲ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာကို ေခၚသြားၿပီးတိုင္ပင္တယ္။
“ေမာင္ႏိုင္ရာ၊ ငါလည္းပဲ။ အသက္မငယ္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔အစ္မႀကီးလည္း ဆံုးတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ငါ့မွာလည္း ေဆးေပးမီးယူ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ လိုတယ္ကြာ။ ကေလးေတြလည္း မေအမရွိေတာ့ အနည္းအမ်ားဆိုသလို စိတ္ေလၿပီး ပ်က္စီးတာေတာ့ရွိတာပဲ။ အိမ္မွာလည္း ငါတို႔သားအဖေတြအတြက္ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔၊ ေလွ်ာ္တာ ဖြတ္တာလုပ္ဖို႔ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ေတာ့လိုတယ္ကြာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း မယားညီအစ္ကိုျဖစ္႐ံုတင္မက၊ မင္းတို႔အစ္မႀကီးရွိတုန္းကတည္းက ညီအစ္ကိုလိုျဖစ္ေနလို႔ မင္းကိုထုတ္ၿပီး တိုင္ပင္တာပါ။”
“အင္း......ဟုတ္တာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ရာ။ ဦးခ်စ္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုလည္း အျပစ္ေျပာစရာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ မရွိဘူး။ ေနာက္ဦးခ်စ္ အစ္မႀကီးရွိစဥ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး တာဝန္ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝထမ္းေဆာင္ခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္။ အစ္မႀကီးနဲ႔ ကေလးေတြက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လိုက္ျပတာ၊ ကေလးေတြက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနေပမယ့္၊ ဦးခ်စ္က ခံုေပၚမွာထိုင္ရက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေဟာက္ေနတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြကို အပင္ပန္းခံၿပီး ရွာေဖြေကၽြးေမြးလာခဲ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက အခု ဦးခ်စ္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း ဒါေဖာက္ျပန္တာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ပင္လဲလို႔တစ္ပင္ထူတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဦးခ်စ္ ေတြ႕ထားတာရွိလို႔လား။”
“ငါေတာ့ မ်က္စိထဲ မခင္တင့္ကို ျမင္မိတာပဲ။ ေမာင္ႏိုင္ မင္းေကာ ဘယ္လိုထင္သလဲ။”
“အဲဒါေတာ့ ဦးခ်စ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျမင္ျခင္းတူတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း မခင္တင့္ကို ဦးခ်စ္နဲ႔သေဘာတူတယ္။ ဦးခ်စ္အေနနဲ႔လည္း အဆင္ေျပေျပ ကိုယ့္လူရင္းထဲကပဲ အိမ္ေထာင္ဖက္ရမယ္။ သူစိမ္းဆို သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း မသိတာနဲ႔၊ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာကၡမႀကီးဆံုးရင္လည္း အေမြကိစၥေတြဘာေတြမွာ ဦးခ်စ္နဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ အခက္အခဲမရွိေတာ့ဘူး။ ညီအစ္မအခ်င္းခ်င္းကိုး။ ေနာက္ကေလးေတြအတြက္လည္း သူစိမ္းမိေထြးဆိုတာထက္စာရင္ အေမညီအစ္မအရင္း၊ ကိုယ့္ အေဒၚအရင္းပဲ။ သူစိမ္းထက္ေတာ့ သာမွာပါ။ သူတို႔ခ်င္းလည္း ပိုရင္းႏွီးတာေပါ့။ ေနာက္ဦးခ်စ္ေသရင္လည္း ကေလးေတြ အေမြကိစၥတို႔ဘာတို႔က ပိုစိတ္ခ်ရမယ္။ သူစိမ္းဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြရဖို႔က မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ မခင္တင့္ဖက္က ၾကည့္ရင္လည္း ဦးခ်စ္က မုဆိုးဖိုဆိုေပမယ့္ မိသားစုအေပၚေကာင္းတဲ့သူ၊ လင္ေကာင္းသားေကာင္းလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာလည္း အသင့္အတင့္ရွိတဲ့ သူပဲ။ က်န္မိသားစုဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္လူအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သူစိမ္းဝင္မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ အသိုက္အျမံဳလည္း မပ်က္ေတာ့ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္အေျပာအဆိုလည္း သူစိမ္းကိုယူတာထက္ စာရင္ေတာ့ နည္းတာေပါ့။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီလိုအစ္မေသလို႔ ညီမကိုဆက္ယူ တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးကို။ အားလံုးအဆင္ေျပမယ့္ကိစၥပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အားေပးပါတယ္။”
“ေအးကြာ၊ ငါလည္း မခင္တင့္ကိုေတာ့ ေဆာင္းပါးရိပ္ေျခေျပာထားတယ္။ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ မယ္ေတာ့မသိေသးဘူး”
“အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ရယ္။”
(၄)
မခင္တင့္တစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနတယ္။ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ နက္ျဖန္ခါက်ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း နဖူးေပၚလက္တင္ေတာ့ ပက္လက္၊ လက္ေပၚနဖူးတင္ေတာ့ ေမွာက္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးဒံုးဒံုးခ်လို႔ ငါကေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ လုပ္တာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ညတစ္ညကို ကုန္ဆံုးေစလိုက္တယ္။
********
မနက္လည္းေရာက္ေကာ မခင္တင့္က သူ႕အေမကို ေျပာတယ္။
“အေမ ဒီေန႔ေန႔လည္က်ရင္ ဦးခ်စ္ေမာင္အိမ္ကိုလာလိမ့္မယ္။ အေမသိတယ္မွတ္လား ဘာလို႔လာတယ္ဆိုတာကို။ သူနဲ႔ယူလိုက္ရင္၊ ကေလးေတြက သမီးကို မိေထြးေခၚၾကမွာေပါ့။ သမီးအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ကေလးေတြအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သမီးတို႔ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ အဲဒီေတာ့ အေမက ဦးခ်စ္ေမာင္လာလို႔ သမီးကိုေမးရင္ သမီးမရိွဘူးလို႔ေျပာလိုက္၊ သမီးက အေပၚထပ္မွာပုန္းေနမယ္။”
(၅)
ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေတြၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသမီးတို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လာၾကပါတယ္။ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာရွိတဲ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအိုးကိုေတြ႕တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က......
“ဒါအစ္ကိုႀကီးအေမက အေမ့ကိုမ်ိဳးခြဲေပးလိုက္တဲ့အပင္ေတြေလ။ အသက္ေတြသိပ္ ႀကီးလို႔ ပန္းေတာင္မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္အေမက ငါ့အစ္မႀကီးေပးသြားတဲ့အပင္ ေတြဆိုၿပီး အျမတ္တႏိုးနဲ႔ ေရေလာင္းေပးေနတုန္း”လို႔ ေျပာရင္းသူတို႔ကို ျပရတယ္။
အစ္မက “ငါနဲ႔နင့္အစ္ကို ရန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္”လို႔ ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကိုေပ်ာ္ ေစခ်င္တာနဲ႔
“အစ္မကလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ အစ္ကိုႀကီးက အစ္မကို ခ်စ္လို႔ယူတာမွ မဟုတ္တာ။ အ ေဒၚႀကီးဗီဒိုထဲက သူ႕အေမပစၥည္းတစ္ခုေတြ႕လိုက္ရင္း အေဒၚႀကီးက နင္တို႔ညီအစ္ကို မိန္းမယူရင္ နင္တို႔မိန္းမေတြကို ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ အေဒၚႀကီးဆီက အေမြကိုလိုခ်င္တာနဲ႔ မိန္းမရၿပီးေရာကြာဆိုၿပီးေတာ့ အစ္မကို ယူလိုက္တာ”လို႔ ဆိုေတာ့ အစ္မႏႈတ္ခမ္းခ်က္ခ်င္း ဆူတက္လာတယ္ ။ တကယ္ထင္သြားမွာစိုးလို႔လည္း “စတာေနာ္အစ္မ”လို႔ ကိုယ့္စကား ကုိယ္ျပန္ဖာရေသးတယ္။
“ေအးကြာ၊ အေမ့ပစၥည္းေတြမွာ က်န္တာေတာ့မမက္ပါဘူး။ အေမ့နားကပ္ကေလးပဲ။” လို႔ ကိုေရခ်မ္းက ႏွေျမာတသသနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွအစ္မက အလန္႔တၾကားနဲ႔
“အမေလး၊ ေမာင္ရယ္၊ နင့္အေဒၚပစၥည္းေတြေတာ့ မယူပါရေစနဲ႔။ ေတာ္ၾကာသူေသရင္ မကၽြတ္ပဲနဲ႔ ငါတို႔ကို လာေျခာက္ေနပါဦးမယ္။”
အစ္မက သတိၱခဲပါ။ အိပ္ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕အသားနဲ႔ ထိမေနရင္ မ အိပ္တတ္ဘူး၊ ဗႏၶဳလေသြးပါတာေပါ့။
“ဒီလိုဆိုရင္ အစ္ကိုႀကီးရာ၊ ႀကီးေမနားကပ္ အေဒၚႀကီးဆီမွာရွိေသးလားလို႔ အေဒၚႀကီး ကိုေမးလိုက္၊ မရွိရင္လည္းဆံုးေပါ့။ ရွိေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း၊ အဲဒီနားကပ္ကို ေရာင္းၿပီး သံုးလိုက္ေတာ့၊ သားတို႔ညီအစ္ကိုက ႀကီးေမအတြက္ရည္စူးၿပီး အေဒၚႀကီး ကိုလွဴတယ္လို႔ ေျပာလိုက္။ သူလည္းအခုအဖြားလည္းမရွိေတာ့ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ တည္းေနေနရတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေငြေရးေၾကးေရးက်ပ္တည္း ေနတယ္ဆိုေတာ့။ သူသံုးခ်င္ရင္လည္းသံုးေပါ့။ မသံုးပဲနဲ႔ ငါလွဴမယ္ဆိုလည္း၊ အေဒၚႀကီးအိမ္မွာပဲ ႀကီးေမကိုရည္စူးၿပီး ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္လိုက္တာေပါ့။ နားကပ္ကလည္း မက္ေလာက္စရာမွမရွိတာ။ ေက်ာက္ေတြဘာေတြထုတ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လိုက္ရင္၊ အခုေရႊေဈးနဲ႔ သံုးသိန္း ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။ ဘာတန္တာမွတ္လို႔။ မဟုတ္ရင္သူလည္း သူမ်ားပစၥည္း ခိုးတယ္ ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ ဒါေပမယ့္လည္း ပိုင္ရွင္သေဘာမတူပဲနဲ႔ ယူတာဆိုေတာ့လည္း။ သူလည္း အကုသိုလ္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီေတာ့ဘာမဟုတ္တာနဲ႔ ဇယားအ႐ွဳပ္မခံပဲနဲ႔ အခုတည္းက ရွင္းလိုက္တာေကာင္းတယ္။”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကဝင္ၿပီး ဆရာလုပ္တာနဲ႔
“ေအးကြာ၊ မင္းေျပာတာမဆိုးပါဘူး၊ ငါၾကည့္ၿပီးစီစဥ္လိုက္ပါမယ္။ အေဒၚႀကီးနဲ႔အေဖနဲ႔ ကိစၥအဆင္ေျပသြားခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းသားကြာ။ ငါတို႔လည္း သားအဖေတြ အခုလို တကြဲတျပားမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း သားအဖအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆိုးရတာ၊ ေဒါသထြက္ရတာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အေဖလည္း ဟိုမိန္းမႏွိပ္စက္တာ ေတြ၊ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ရတဲ့ ပုစုခ႐ုေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရတာေတြမရွိေတာ့ဘူး။ အခုၾကေတာ့ ငါတို႔အေဖလည္း အသက္ႀကီးမွ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္။ အခုဆို စံရိပ္ၿငိမ္ကအိမ္လည္း ေရာင္းလိုက္ေတာ့ အေမနဲ႔လက္ထပ္ပြားဆိုတာ မရွိေတာ့ပဲနဲ႔ ငါတို႔အတြက္ မိဘအေမြအႏွစ္ဆိုတာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အဖြားဆံုးတုန္းကလည္း ငါတို႔အတြက္ ဘာမွမယ္ မယ္ရရ မရလိုက္ဘူး။”လို႔ အစ္ကိုႀကီးကိုေရခ်မ္းက ၿငီးၿငီးျငဴျငဴနဲ႔ေျပာပါတယ္။
“ဒါေတာ့အစ္ကိုႀကီးရယ္ အေဒၚႀကီးအေနနဲ႔က ျပာေလာက္ကိုေတာ့ နဖူးမွာဘယ္တို႔ ထားခ်င္ပါ့မလဲ။”
ေမာင္ရဲမင္း
