ေမာင္ရဲမင္း

Thursday, 12 September 2013

ကြ်ႏု္ပ္နဲ႔ကြာလာလမ္ပူမွ ပိုးဟပ္မ်ား

ႀသကာသေလာကႀကီး၀ယ္ ေတြ႔ဆံု ႀကံဳကြဲသမႈ႔ဟာ ဓမၼာတာေပပဲမို႔ ကြ်ႏု္ပ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံု ႀကံဳကြဲ ပိုးဟပ္ေတြ အေႀကာင္း တေစ့တေစာင္းကို အစဥ္သတိရလ်က္

အစပထမ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ခဲ့တဲ့
ပိုးဟပ္ ( ၁)

ပိုးဟပ္ရဲ႕အမည္သညာကား လူခါး ။ သူရဲ႕ပိေတာက္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကေန စတင္ဆံုဆည္း ခဲ့ရတယ္ ။ ခင္မင္သူေတြကို အၿမဲက်ီစယ္
တတ္တဲ့သူ ၊ အေႀကာင္းအရာ တစ္ခု ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေလ့ရွိသူ ။ သူရဲ႕ pen name ေလးကို စိတ္၀င္တစား စပ္စုမိေလေတာ့
       ` ဘ၀ဟာ ခါးတယ္ ´
       ` အခ်စ္ဟာ ခါးတယ္ ´
       `ဒါေႀကာင့္ က်ဳပ္က ခါးေနတဲ့ ေကာင္ ´
လူခါးဆိုတဲ့ နာမည္တစ္ခု ၿဖစ္ေပၚလာပံုေလး မွတ္ပါ အေဆြ။ ဆရာ ႀကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ ( အာရွတိုက္ရဲ႕ တစ္ေနရာ ) ကို mode အၿပည့္နဲ႕ခံစားရြတ္ဆိုသြားေလသူ ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ပံုကို အႏွီပိုးဟပ္က မွတ္
ေက်ာက္တင္ခဲ့ဘူးေလတယ္ .............
         ငါ မင္းကုိေခၚတဲ့ဖုန္းတစ္ေကာလ္နဲ ့ မင္းငါ့ကုိေခၚတဲ့
         ဖုန္းတစ္ေကာလ္ ။ အဲဒါ ငါတုိ ့နွစ္ေယာက္ရဲ ့ဆက္ထုံးပဲ။
         ေတြ ့ခဲ့ၾကတယ္။ မင္းနွစ္ဆယ့္ကုိး။ ငါ နွစ္ဆယ့္ရွစ္။ လူျဖစ္စ။
         မွတ္မိလား။ငါေရးတဲ့ကဗ်ာ။ဆယ့္ေလးအေျမွာက္နွစ္ ။နွစ္ဆယ့္ရွစ္နွစ္ရွိျပီဆုိတာ။
         ဒါပဲ။သူပဲ။ကဗ်ာပဲ။ငါတုိ ့နွစ္ေယာက္ကုိခ်ိတ္ေပးတာ ကဗ်ာပဲ။
         မင္းခ်စ္တဲ့ကဗ်ာပဲ။မင္းလက္ဖ်ံရုိးေပၚကနီရဲေနတဲ့တက္တူးလုိ ရဲေနတဲ့
         မင္းစိတ္ဓာတ္။နီေနတဲ့မင္းနာမည္။ငါသိတယ္။မင္းမႈတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့့
         မီးခုိးေငြ ့ေတြဟာငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကတည္းကမင္းရဲ ့မက်က္ေသးတဲ့အနာေတြ။
         ငါသိတယ္။မင္းပစ္လႊတ္လုိက္တဲ့အၾကည့္ေတြဟာမာယာႏြံထဲေျခခ်မိကတည္းက
         ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ။
         ေသသူမွာ အသက္ရွဴရပ္ေတာ့ ရွင္သူမွာ အသက္ရွဴ က်ပ္ရတယ္။
         မင္းစုိက္ခဲ့တဲ့ပ်ဳိးခင္း။မင္းေရးခဲ့တဲ့သမုိင္း။မင္းထားခဲ့တဲ့အဘိဓမၼာ။
လြမ္းေမာခဲ့ရပါတယ္ ။ ကြာလာလမ္ပူကမ္းက ဒုတိယေၿမာက္ လက္ၿပႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြါသြားေလသူ ။ လြမ္းေမာခဲ့ရတဲ့ ေန႔မ်ားပါပဲ။

ပိုးဟပ္ ( ၂ )

လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လိမ္က်စ္လိမ္က်စ္နဲ႔ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ ဂ်စ္တစ္တစ္လူငယ္တစ္
ဦး ။ ရင္ဘက္ခ်င္း အပ္မိက်ေတာ့ အတြင္းသား ႏူးညံ့ေလသူ ။ စကားေၿပာ မာန္
ပါပါ ရြတ္ဆိုမႈ႔ ဟန္ပါပါနဲ႔ ( မဲေခါင္ ) ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုသြားေလသူ
` ငါလာၿပီ မဲေခါင္ ´
ေက်ာထဲထိ စိမ့္၀င္ ႀကက္သီးတၿဖန္းၿဖန္း ထေလာက္ပါေပရဲ႕ လင္းလက္တာရာ။
ကြ်ႏု္ပ္ကို တူတူပုန္းၿပီး ခ်က္တင္မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ပိုးဟပ္မေလးေတြနဲ႔ ဖလမ္း
ဖလမ္းထေနတဲ့သူ ။ ရင္ဘတ္ခ်င္း လင္းပြင့္ခဲ့ရတဲ့ အေရာင္တစ္ခု ........

             ေတာင္ကုန္းစိမ္းစိမ္းေပၚက ေမွ်ာ္ၾကည့္နိဳင္မွ မဟုတ္ဘူး
               ခ်ိဳင့္ဝွမ္းလြင္ၿပင္ေလးကလည္း ဘဝပါပဲ
         ကိုရဲေရ
                                           အဆင္မေၿပမွဳေတြကို ရွဳခင္းေလးတစ္ခ်ပ္လို ေတြးၾကည့္
                                         စိတ္ကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီးနဲ ့ဖိမထားနဲ ့
                                           ကြ်န္တာ္တို ့ကစားေနတဲ့ အေဝးကြင္းက အလင္း နည္းနည္းမွဳန္တယ္
                                           အိပ္မက္ေတြကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ပါ
                                           အနုပညာကို ေန ့တိုင္းသတိရပါ
                                           ကဗ်ာကို ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲပါ
စာ ကဗ်ာ ဖန္တီးမႈ႔အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကြာလာလမ္ပူကမ္းကို ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ ၿပန္ေလၿပီ ။

ပိုးဟပ္ ( ၃ )

တတိယေၿမာက္ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ပိုးဟပ္ ၊ ရာဇာမ်ဳိး ( အင္းကုန္း ) ။
( ၀ဲအစြန္ သံုးေယာက္ေၿမာက္ လြယ္အိတ္လြယ္ )
အသားညိဳညိဳ အရပ္ၿမင့္ၿမင့္ အညာသားတစ္ဦးႏွယ္ ။ ေလာကမွာ
လုပ္သလို မၿဖစ္ရင္ ၿဖစ္သလို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အမာခံ စိတ္ဓါတ္ပိုင္ရွင္
မ်ဳိး ။ မည္သည့္ ကိစၥမဆို ရင္ထဲမထားတတ္ ၊ စိတ္ကို ယမကာနဲ႔ ႏူး
ညံ့မႈ႔ ေပးေလသူ ။ ဆရာ ယမံုရဲ႕ ( နာဂစ္ ) ကဗ်ာကို လက္တန္း ခံစား
ရြတ္ဆိုသြားေလသူ ။ နားေထာင္ေနတဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မိုးသက္ေလ
ၿပင္းေတြ အထပ္ထပ္ ၊ယူပါ ကယ္ပါ ဆိုတဲ့ အနိဌာရံု ၿမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ နာဂစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့
သလို ။ သူမ်ားကဗ်ာေတြ ခံစားမႈ႕ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားမႈ႔ ကဗ်ာ
ေလးေတြ ေရးခဲ့တယ္ ။ ရင္ထဲ ရွိေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ .......
              အပူေတြကို
             တက်ဳိက္က်ဳိက္ေမာ့ေသာက္ခဲ့တဲ့ေကာင္
             ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္ေမာ့ေသာက္
             မိသားစုတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္
             ေခါက္ရမယ့္ေလွတစ္စင္း
             ကြာလာလမ္ပူကမ္းမွ
             စတင္ထြက္ခြာေနပါၿပီ
             ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
             အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာ
             ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္သြားပါၿပီ။ ။

ကြာလာလမ္ပူကမ္းကို စတင္စြန္႔ခြါသြားေလသူႀကီး ။ အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာက ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္

ပိုးဟပ္ ( ၄ )

ဆံပင္ရႈပ္ပြပြ ၊အသားညိဳညိဳ အၿမဲတန္း ညစ္ညဴးေနတတ္တဲ့ အသြင္အၿပင္ ရွိသူ ။
ေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ ဘ၀က်ပ္က်ပ္နဲ႔ လတ္ဆတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အေတြး သူ႔အေရ း။
ဆရာ စိုင္း၀င္းၿမင့္ ရဲ႕(မိသားစု) ကဗ်ာကို အသံေန အသံထား အနိမ့္ အၿမင့္
ရႈိက္ႀကီးတငင္ငင္နဲ႔ ........
   ငါက လမး္ေပၚမွာၾကီးၿပင္းခဲ႔လို႔
       လမ္းနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္
       ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ႔မီး
       ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလဲုၿခံဳတဲ႔ထရံ
       ငါ့ၾကိဳးကို တီးခတ္လိုက္တိုင္း အသံေၾကာင္ထြက္တယ္
     ငါ့မိသားစုမွာမိုးယိုေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ ဆိုရင္လည္း
   ငါပဲၿဖစ္မွာ
     ငါ့မိသားစုမွာၾကမ္းခင္းတစ္ေပါက္ က်ိဳးပဲ႔ေနတယ္ဆိုလည္း
   ငါပဲၿဖစ္မွာ
                                     မေအာင္ၿမင္တဲ႔ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ့ မိသားစုပဲ
                                     မဝင္တဲ႔ဂိုးေတြက ငါသြင္းခဲ႔တာ။
ကဗ်ာဆံုးေလၿပီ ၊ အႏွီပိုးဟပ္ရဲ႕စ်ာန္က ကဗ်ာထဲ စီး၀င္ၿပီး တစ္ခုခုကို မေက်နပ္သလို မလႈပ္မယွက္ ။
က်န္တဲ့ပိုးဟပ္ေတြ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ႀကည့္ေနႀကခ်ိန္မွာ ပ၀ါမကူ ေရမကူပါပဲ ဘီအီးတစ္
လံုးကို တစ္က်ဳိက္တည္း ေမာ့ေသာက္ပစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ဆူးရဲ ။
                            ` သစၥာမရွိဘူး .... သစၥာမရွိဘူး ´
သတိရတိုင္းေၿပာေၿပာၿပီ း ခံစားခ်က္ေတြ အန္ခ်ခဲ့တဲ့သူ ။ အသဲခြဲခဲ့တဲ့ ပိုးဟပ္မေလး မွမရရင္ ကဗ်ာနဲ႔
ပဲ အိမ္ေထာင္ၿပဳမတဲ့ .........
ေႀသာ္ ....... လြမ္းေမာရပါေရာ......ဆူးရဲ ............. မူးလဲရယ္ ။

ပိုးဟပ္ = poet

(သတိရလ်က္)
   ေမာင္ရဲမင္း

Sunday, 8 September 2013

နဖူးမွာမတို႔လိုက္တဲ့ ျပာတစ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္

(၁)
အရာအားလံုးၿပီးသြားေပမယ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕က အခုမွစတယ္။ သြားႏွင့္တဲ့သူကို အေကာင္း ဆံုး လိုက္ပါပို႔ေဆာင္လို႔ ျပန္လာတဲ့သူေတြက ျပန္လာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းက အခုမွစတယ္။

(၂)
မခင္တင့္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနတယ္။ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ နက္ျဖန္ခါက်ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း နဖူးေပၚလက္တင္ေတာ့ ပက္လက္၊ လက္ ေပၚနဖူးတင္ေတာ့ ေမွာက္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ ႏွက္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးဒံုးဒံုးခ်လို႔ ငါကေကာင္းေစခ်င္ တဲ့ေစတနာနဲ႔ လုပ္တာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ညတစ္ညကို ကုန္ဆံုးေစလိုက္တယ္။

မနက္မိုးလင္းခ်ိန္မွာေတာ့ မခင္တင့္ က သူ႕လုပ္ငန္းစဥ္ကို စတင္တယ္။ လူႏိုင္ျဖစ္တဲ့ အစ္မလတ္ရဲ႕ေယာက္်ား ခဲအို ကိုေမာင္ႏိုင္နဲ႔ တူအငယ္ေကာင္ေခၚၿပီး ေသလို႔မွရက္မ လည္ေသးတဲ့ အစ္မႀကီးအိမ္ကို သြားတယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ၊ တံခါးေခါက္ၾကည့္ ေတာ့ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ မုဆိုးဖိုျဖစ္ေနတဲ့ အစ္မႀကီးရဲ႕ ေယာက္်ားက အိမ္မွာရွိမေနဘူး။ တူအႀကီးေကာင္ကပဲ တံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္။ တူေတြ ကေတာ့ အႀကီးေကာင္ကကိုးတန္း၊ အငယ္ေကာင္က ခုႏွစ္တန္းပဲရွိေသးလို႔ သူေျပာသမွ်နာခံရမွာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္နဲ႔ပဲ မခင္တင့္က သူ႕အလုပ္ကိုသူစတယ္။

ပထမဦးဆံုးအိပ္ခန္းထဲဝင္တယ္၊ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ဗီဒိုကို တူအႀကီးေကာင္ဆီက ေသာ့ယူၿပီးဖြင့္တယ္။
ထမီ္ေတြေတြ႕ေတာ့ သားတို႔မိန္းမယူရင္ဝတ္ဖို႔ အေဒၚႀကီးသိမ္း ထားေပးမယ္ဆိုၿပီး ယူလာတဲ့ ဆာလာအိတ္ထဲထည့္တယ္။

“ဖိနပ္ေတြေကာ။”

“သားတို႔ မိန္းမယူရင္ျပန္ေပးမယ္။”

“ေျခေထာက္က တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ဆိုဒ္မွမတူတာ။”

“ဪငါတူေတြနဲ႔ တုံးလိုက္တာ ေျခေထာက္ကႀကီးေနေတာ့ ေျခေထာက္ကို လွီးေပါ့၊ ဖိနပ္ကႀကီးေတာ့လည္း ဖိနပ္ေပါ့။ ဒါမ်ားဘာခက္တာလိုက္လို႔။”

“ဒါက ၾသႀကီး(ေသသြားတဲ့အစ္မႀကီးနဲ႔ မခင္တင့္တို႔ရဲ႕ေမာင္ အငယ္ဆံုး) မဂၤလာေဆာင္တုန္းက အဖြားက သူ႕သမီးေလးေယာက္ဝတ္ဖို႔ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ထည္ ဆင္တူ ဝယ္ေပးတဲ့ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေတြမွတ္လား။”

“ေအးေလ။ နင္တို႔၊ ဖိုးစည္(အစ္မလတ္နဲ႔ အခုေခၚလာတဲ့ ကိုေမာင္ႏိုင္တို႔ရဲ႕သား)တို႔ မိန္းမယူရင္ ျပန္ေပးမွာေပါ့။ ကိုယ့္အေဒၚက မတရားလုပ္ပါ့မလား ၊ ေနာက္ အိသဲ(မခင္တင့္ ရဲ႕ ေနာက္ထပ္အစ္မလတ္တစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့သမီး) ႀကီးလာရင္လည္း တစ္ ထည္ေပးရဦးမွာ။”

“ပုသိမ္ထီး၊ ပုသိမ္ထီး။ ဒါကေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိန္းမအတြက္ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိန္း မေတြက ပုသိမ္ထီးေတာ့ ဘယ္ေဆာင္းမွာတုန္း။”

“ဟဲ့… ဒါက အိသဲအတြက္ဟဲ့။”

“ဟင္… အိသဲက အခုပဲ ၆တန္း၊ ၇တန္းေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒၚႀကီးတူမက ပဲကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔။ ဒါႀကီးေဆာင္းပါေတာ့မလား။ အိမ္မွာေတာင္ ဘယ္သူမွ မေဆာင္းလို႔ ဒီအတိုင္းအလွထား ထားတာကို။”

“ေဆာင္းေဆာင္းမေဆာင္းေဆာင္း သိမ္းတာေတာ့ သိမ္းထားရမွာပဲ။”

“မိတ္ကပ္ဘူးတို႔၊ ေရေမႊးတို႔၊ အလွျပင္ပစၥည္းတို႔ဗ်ာ။”

“ဒါလည္းနင္မိန္းမ ယူရင္ျပန္ေပးမွာေပါ့။”

“အကႌ်ေတြကေရာ၊ မိန္းမယူရင္ပဲလား။”

“ဟုတ္တယ္၊ အေႏြးထည္ေတြေကာပဲ။”

“နာရီတို႔၊ မ်က္မွန္တို႔ေကာ။”

“အဲဒါေတြလည္းပါတယ္။”

“တျခားလက္ဝတ္ လက္စားေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့။ အေမေဆးကုတာနဲ႔ပဲ ကုန္သ ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမေသတုန္းက ဝတ္ထားလို႔ ပါရဂူေဆးခန္းမွာ အ ေလာင္းကေန ခၽြတ္ေပးလိုက္ရတဲ့ နားကပ္ေကာ။ အဲဒီတုန္းက အေဖႀကီးတို႔ေတာင္ ပူ ထူေနၿပီး သတိမရၾကလို႔ ေဆးခန္းက နပ္စ္မကေလးက ခၽြတ္ၿပီးေပးလိုက္တာေလ။”

“အဲဒါလည္း ငါကနင္တို႔အဖြားအိမ္မွာ သိမ္းေပးထားတယ္။ နင္တို႔မိန္းမယူရင္ နင္တို႔ မိန္းမေတြကို ေပးမွာပဲ။”

“ဒါေပမယ့္ နားကပ္က တစ္ရံတည္းေလ။ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီ ပန္လို႔မွမရတာ။”

“ေအးေလ ေရာင္းၿပီး နင္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ျပန္ခြဲေပါ့။”

“ေဟာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားကပ္တစ္ရံအတြက္နဲ႔ မယူမေနရမိန္းမယူရမလို ျဖစ္ေန ၿပီ။”

“မရဘူး နင္တို႔မိန္းမယူမွ ငါကျပန္ေပးမွာ။ အခု ငါသိမ္းထားမယ္။”

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညေနလည္းေစာင္းေရာ ဆာလာအိတ္သံုးအိတ္အျပည့္ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ တိုလီမုတ္စေတြ ျပည့္သြားပါတယ္။ အဲဒါေတြကိုသယ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးၿပီးေတာ့ အိမ္ ျပန္လာၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ကိုေမာင္ႏိုင္ကထမ္းေပါ့။ ည၈နာရီ၊ ၉နာရီလည္း ေရာက္ေရာ၊ တူအႀကီးေကာင္က အိမ္ကိုေပါက္ခ်လာတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္ ထပ္ခိုးကို ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ပဲ တစ္ခါတည္းတန္းၿပီးေတာ့ တက္သြားတယ္။ အဖြားအိမ္ပဲ၊ သူက လည္းဒီလိုပဲလာေနၾကမို႔လို႔ လူႀကီးေတြက သိပ္ေတာင္ဂ႐ုမစိုက္မိၾကဘူး။ ေနာက္မွ ထပ္ခိုးေပၚကေန တဟီးဟီးနဲ႔ငိုသံၾကားလို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့သူအားလံုးက ထပ္ခိုးေပၚကို လိုက္တက္သြားၾကတယ္။ အေပၚထပ္ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႀကီးေကာင္ႀကီး က တ႐ံွဳ႕႐ွံဳနဲ႔ငိုေနတာေတြလို႔ မခင္တင့္ေမာင္အငယ္ဆံုးကပဲ၊

“သားႀကီးေရခ်မ္း၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ၾသႀကီးကိုေျပာ”
လို႔ ေမးေပမယ့္လို႔ ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ငိုပဲငိုေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖြားေအလုပ္တဲ့သူကပါ မေနႏိုင္လုိ႔ ဝင္ေမး ေတာ့မွ

“မနက္ကအေဒၚႀကီးက အိမ္ကအေမ့ပစၥည္းေတြကို ယူခ်သြားတယ္။ အေဖႀကီးလည္း ျပန္ေရာက္လာေရာ၊ မင္းတို႔အေမပစၥည္းေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲလို႔ ေမးေတာ့ အေဒၚ ႀကီးယူသြားတယ္လို႔ သားတို႔ကျပန္ေျဖတာကို အေဖႀကီးက က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြကို သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပဲနဲ႔ ယူသြားေပမယ့္လို႔ ငါခြင့္လႊတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေမႀကီးကိုင္ေနၾက ဆလင္းဘတ္အိတ္ကို ယူသြားတာေတာ့ အေမႀကီးမေသခင္က တျမတ္တႏိုးသံုးခဲ့တဲ့ပစၥည္းမို႔လို႔ မေက်နပ္ဘူး။ ယူတဲ့သူကို ငါသတ္မယ္လို႔ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ဆူေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကေန ထြက္လာတာ”လို႔ ေျဖရွာတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ မခင္တင့္ရဲ့ေမာင္က မခင္တင့္ကိုဆူပါေလေရာ။

“အပ်ိဳႀကီးရယ္၊ နင္ကလည္း ဦးေဏွာက္မရွိတာ၊ သူ႕မိန္းမပစၥည္း သူ႕မိန္းမေသရင္ ေယာက္်ားလုပ္တဲ့သူက ပိုင္တာပဲ။ သူ႕စိတ္တိုင္းက် သူ႕ဖာသာသူစီစဥ္မွာေပါ့။ နင္က မေမးမျမန္းပဲနဲ႔လုပ္တာကို။ သြားျပန္ေပးလိုက္။”

မခင္တင့္ကေတာ့ မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူကလည္း အမွားလုပ္ထားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္လည္း ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပပထူတာေတာင္ မထခ်င္တဲ့ပံုနဲ႔ ေနရာမေရြ႕ပဲ မခင္တင့္ရဲ႕ဗီဒိုထဲမွာ ခန္႔ခန္႔ႀကီးနဲ႔ဆန္႔ဆန္႔ ႀကီး ေနေနၾကေတာ့တယ္။

(၃)
ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္လို႔ အစ္မႀကီးအမိရာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့သူ လည္းျဖစ္၊ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာလည္း သမာသမတ္မွ်တတဲ့ ဦးစီးဦးေဆာင္ ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ အားလံုးကခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတဲ့ အစ္မႀကီး ကြယ္လြန္သြားျခင္း ေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့အတြက္ အစ္မႀကီးအတြက္ ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းေကၽြးအလွဴ လုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ရွိ မိသားစုေတြနဲ႔ပဲ နည္းနည္းနဲ႔က်ဲက်ဲ ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီ အလွဴကို အစ္မလတ္နဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသားကိုေမာင္ႏိုင္တို႔လည္း လာတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးၿပီးေတာ့ လူေတြအလွည့္ေပါ့။ အားလံုးလည္း စားၿပီးေသာက္ၿပီးေရာ ျပန္တဲ့သူေတြက ျပန္ ကုန္ၾကတယ္။ ပန္းကန္ေတြ၊ ခြက္ေတြေဆးရင္းေၾကာရင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့အစ္မလတ္ကိုေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးသားက ေစာင့္က်န္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုဆိုးဖိုျဖစ္ေနတဲ့ ဦးခ်စ္ကပဲ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာကို ေခၚသြားၿပီးတိုင္ပင္တယ္။

“ေမာင္ႏိုင္ရာ၊ ငါလည္းပဲ။ အသက္မငယ္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔အစ္မႀကီးလည္း ဆံုးတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ငါ့မွာလည္း ေဆးေပးမီးယူ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ လိုတယ္ကြာ။ ကေလးေတြလည္း မေအမရွိေတာ့ အနည္းအမ်ားဆိုသလို စိတ္ေလၿပီး ပ်က္စီးတာေတာ့ရွိတာပဲ။ အိမ္မွာလည္း ငါတို႔သားအဖေတြအတြက္ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔၊ ေလွ်ာ္တာ ဖြတ္တာလုပ္ဖို႔ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ေတာ့လိုတယ္ကြာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း မယားညီအစ္ကိုျဖစ္႐ံုတင္မက၊ မင္းတို႔အစ္မႀကီးရွိတုန္းကတည္းက ညီအစ္ကိုလိုျဖစ္ေနလို႔ မင္းကိုထုတ္ၿပီး တိုင္ပင္တာပါ။”

“အင္း......ဟုတ္တာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ရာ။ ဦးခ်စ္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုလည္း အျပစ္ေျပာစရာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ မရွိဘူး။ ေနာက္ဦးခ်စ္ အစ္မႀကီးရွိစဥ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး တာဝန္ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝထမ္းေဆာင္ခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္။ အစ္မႀကီးနဲ႔ ကေလးေတြက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လိုက္ျပတာ၊ ကေလးေတြက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနေပမယ့္၊ ဦးခ်စ္က ခံုေပၚမွာထိုင္ရက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေဟာက္ေနတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြကို အပင္ပန္းခံၿပီး ရွာေဖြေကၽြးေမြးလာခဲ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက အခု ဦးခ်စ္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း ဒါေဖာက္ျပန္တာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ပင္လဲလို႔တစ္ပင္ထူတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဦးခ်စ္ ေတြ႕ထားတာရွိလို႔လား။”

“ငါေတာ့ မ်က္စိထဲ မခင္တင့္ကို ျမင္မိတာပဲ။ ေမာင္ႏိုင္ မင္းေကာ ဘယ္လိုထင္သလဲ။”

“အဲဒါေတာ့ ဦးခ်စ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျမင္ျခင္းတူတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း မခင္တင့္ကို ဦးခ်စ္နဲ႔သေဘာတူတယ္။ ဦးခ်စ္အေနနဲ႔လည္း အဆင္ေျပေျပ ကိုယ့္လူရင္းထဲကပဲ အိမ္ေထာင္ဖက္ရမယ္။ သူစိမ္းဆို သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း မသိတာနဲ႔၊ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာကၡမႀကီးဆံုးရင္လည္း အေမြကိစၥေတြဘာေတြမွာ ဦးခ်စ္နဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ အခက္အခဲမရွိေတာ့ဘူး။ ညီအစ္မအခ်င္းခ်င္းကိုး။ ေနာက္ကေလးေတြအတြက္လည္း သူစိမ္းမိေထြးဆိုတာထက္စာရင္ အေမညီအစ္မအရင္း၊ ကိုယ့္ အေဒၚအရင္းပဲ။ သူစိမ္းထက္ေတာ့ သာမွာပါ။ သူတို႔ခ်င္းလည္း ပိုရင္းႏွီးတာေပါ့။ ေနာက္ဦးခ်စ္ေသရင္လည္း ကေလးေတြ အေမြကိစၥတို႔ဘာတို႔က ပိုစိတ္ခ်ရမယ္။ သူစိမ္းဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြရဖို႔က မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ မခင္တင့္ဖက္က ၾကည့္ရင္လည္း ဦးခ်စ္က မုဆိုးဖိုဆိုေပမယ့္ မိသားစုအေပၚေကာင္းတဲ့သူ၊ လင္ေကာင္းသားေကာင္းလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာလည္း အသင့္အတင့္ရွိတဲ့ သူပဲ။ က်န္မိသားစုဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္လူအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သူစိမ္းဝင္မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ အသိုက္အျမံဳလည္း မပ်က္ေတာ့ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္အေျပာအဆိုလည္း သူစိမ္းကိုယူတာထက္ စာရင္ေတာ့ နည္းတာေပါ့။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီလိုအစ္မေသလို႔ ညီမကိုဆက္ယူ တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးကို။ အားလံုးအဆင္ေျပမယ့္ကိစၥပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အားေပးပါတယ္။”

“ေအးကြာ၊ ငါလည္း မခင္တင့္ကိုေတာ့ ေဆာင္းပါးရိပ္ေျခေျပာထားတယ္။ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ မယ္ေတာ့မသိေသးဘူး”

“အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ရယ္။”

(၄)
မခင္တင့္တစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနတယ္။ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ နက္ျဖန္ခါက်ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း နဖူးေပၚလက္တင္ေတာ့ ပက္လက္၊ လက္ေပၚနဖူးတင္ေတာ့ ေမွာက္ရက္ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးဒံုးဒံုးခ်လို႔ ငါကေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ လုပ္တာပဲလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ညတစ္ညကို ကုန္ဆံုးေစလိုက္တယ္။

********

မနက္လည္းေရာက္ေကာ မခင္တင့္က သူ႕အေမကို ေျပာတယ္။

“အေမ ဒီေန႔ေန႔လည္က်ရင္ ဦးခ်စ္ေမာင္အိမ္ကိုလာလိမ့္မယ္။ အေမသိတယ္မွတ္လား ဘာလို႔လာတယ္ဆိုတာကို။ သူနဲ႔ယူလိုက္ရင္၊ ကေလးေတြက သမီးကို မိေထြးေခၚၾကမွာေပါ့။ သမီးအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ကေလးေတြအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သမီးတို႔ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ အဲဒီေတာ့ အေမက ဦးခ်စ္ေမာင္လာလို႔ သမီးကိုေမးရင္ သမီးမရိွဘူးလို႔ေျပာလိုက္၊ သမီးက အေပၚထပ္မွာပုန္းေနမယ္။”

(၅)
ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေတြၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုေရခ်မ္းနဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသမီးတို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လာၾကပါတယ္။ ဟိုအေၾကာင္းေျပာ၊ ဒီအေၾကာင္းေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာရွိတဲ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအိုးကိုေတြ႕တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က......

“ဒါအစ္ကိုႀကီးအေမက အေမ့ကိုမ်ိဳးခြဲေပးလိုက္တဲ့အပင္ေတြေလ။ အသက္ေတြသိပ္ ႀကီးလို႔ ပန္းေတာင္မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္အေမက ငါ့အစ္မႀကီးေပးသြားတဲ့အပင္ ေတြဆိုၿပီး အျမတ္တႏိုးနဲ႔ ေရေလာင္းေပးေနတုန္း”လို႔ ေျပာရင္းသူတို႔ကို ျပရတယ္။

အစ္မက “ငါနဲ႔နင့္အစ္ကို ရန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္”လို႔ ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကိုေပ်ာ္ ေစခ်င္တာနဲ႔

“အစ္မကလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ အစ္ကိုႀကီးက အစ္မကို ခ်စ္လို႔ယူတာမွ မဟုတ္တာ။ အ ေဒၚႀကီးဗီဒိုထဲက သူ႕အေမပစၥည္းတစ္ခုေတြ႕လိုက္ရင္း အေဒၚႀကီးက နင္တို႔ညီအစ္ကို မိန္းမယူရင္ နင္တို႔မိန္းမေတြကို ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ အေဒၚႀကီးဆီက အေမြကိုလိုခ်င္တာနဲ႔ မိန္းမရၿပီးေရာကြာဆိုၿပီးေတာ့ အစ္မကို ယူလိုက္တာ”လို႔ ဆိုေတာ့ အစ္မႏႈတ္ခမ္းခ်က္ခ်င္း ဆူတက္လာတယ္ ။ တကယ္ထင္သြားမွာစိုးလို႔လည္း “စတာေနာ္အစ္မ”လို႔ ကိုယ့္စကား ကုိယ္ျပန္ဖာရေသးတယ္။

“ေအးကြာ၊ အေမ့ပစၥည္းေတြမွာ က်န္တာေတာ့မမက္ပါဘူး။ အေမ့နားကပ္ကေလးပဲ။” လို႔ ကိုေရခ်မ္းက ႏွေျမာတသသနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွအစ္မက အလန္႔တၾကားနဲ႔

“အမေလး၊ ေမာင္ရယ္၊ နင့္အေဒၚပစၥည္းေတြေတာ့ မယူပါရေစနဲ႔။ ေတာ္ၾကာသူေသရင္ မကၽြတ္ပဲနဲ႔ ငါတို႔ကို လာေျခာက္ေနပါဦးမယ္။”

အစ္မက သတိၱခဲပါ။ အိပ္ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕အသားနဲ႔ ထိမေနရင္ မ အိပ္တတ္ဘူး၊ ဗႏၶဳလေသြးပါတာေပါ့။

“ဒီလိုဆိုရင္ အစ္ကိုႀကီးရာ၊ ႀကီးေမနားကပ္ အေဒၚႀကီးဆီမွာရွိေသးလားလို႔ အေဒၚႀကီး ကိုေမးလိုက္၊ မရွိရင္လည္းဆံုးေပါ့။ ရွိေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း၊ အဲဒီနားကပ္ကို ေရာင္းၿပီး သံုးလိုက္ေတာ့၊ သားတို႔ညီအစ္ကိုက ႀကီးေမအတြက္ရည္စူးၿပီး အေဒၚႀကီး ကိုလွဴတယ္လို႔ ေျပာလိုက္။ သူလည္းအခုအဖြားလည္းမရွိေတာ့ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ တည္းေနေနရတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေငြေရးေၾကးေရးက်ပ္တည္း ေနတယ္ဆိုေတာ့။ သူသံုးခ်င္ရင္လည္းသံုးေပါ့။ မသံုးပဲနဲ႔ ငါလွဴမယ္ဆိုလည္း၊ အေဒၚႀကီးအိမ္မွာပဲ ႀကီးေမကိုရည္စူးၿပီး ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္လိုက္တာေပါ့။ နားကပ္ကလည္း မက္ေလာက္စရာမွမရွိတာ။ ေက်ာက္ေတြဘာေတြထုတ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လိုက္ရင္၊ အခုေရႊေဈးနဲ႔ သံုးသိန္း ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။ ဘာတန္တာမွတ္လို႔။ မဟုတ္ရင္သူလည္း သူမ်ားပစၥည္း ခိုးတယ္ ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ ဒါေပမယ့္လည္း ပိုင္ရွင္သေဘာမတူပဲနဲ႔ ယူတာဆိုေတာ့လည္း။ သူလည္း အကုသိုလ္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီေတာ့ဘာမဟုတ္တာနဲ႔ ဇယားအ႐ွဳပ္မခံပဲနဲ႔ အခုတည္းက ရွင္းလိုက္တာေကာင္းတယ္။”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကဝင္ၿပီး ဆရာလုပ္တာနဲ႔

“ေအးကြာ၊ မင္းေျပာတာမဆိုးပါဘူး၊ ငါၾကည့္ၿပီးစီစဥ္လိုက္ပါမယ္။ အေဒၚႀကီးနဲ႔အေဖနဲ႔ ကိစၥအဆင္ေျပသြားခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းသားကြာ။ ငါတို႔လည္း သားအဖေတြ အခုလို တကြဲတျပားမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း သားအဖအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆိုးရတာ၊ ေဒါသထြက္ရတာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အေဖလည္း ဟိုမိန္းမႏွိပ္စက္တာ ေတြ၊ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ရတဲ့ ပုစုခ႐ုေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရတာေတြမရွိေတာ့ဘူး။ အခုၾကေတာ့ ငါတို႔အေဖလည္း အသက္ႀကီးမွ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္။ အခုဆို စံရိပ္ၿငိမ္ကအိမ္လည္း ေရာင္းလိုက္ေတာ့ အေမနဲ႔လက္ထပ္ပြားဆိုတာ မရွိေတာ့ပဲနဲ႔ ငါတို႔အတြက္ မိဘအေမြအႏွစ္ဆိုတာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အဖြားဆံုးတုန္းကလည္း ငါတို႔အတြက္ ဘာမွမယ္ မယ္ရရ မရလိုက္ဘူး။”လို႔ အစ္ကိုႀကီးကိုေရခ်မ္းက ၿငီးၿငီးျငဴျငဴနဲ႔ေျပာပါတယ္။

“ဒါေတာ့အစ္ကိုႀကီးရယ္ အေဒၚႀကီးအေနနဲ႔က ျပာေလာက္ကိုေတာ့ နဖူးမွာဘယ္တို႔ ထားခ်င္ပါ့မလဲ။”

ေမာင္ရဲမင္း

Monday, 27 May 2013

အမိႈက္

လြတ္က်ခဲ့တာမွ မဟုတ္ပဲ
ေက်နပ္လို႔ လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္တာ
ပိုးမႊားကင္းပါေစ

ေမာင္ရဲမင္း

Sunday, 26 May 2013

۩ မိသားစု ۩

လမ္းေဘးက သူေတာင္းစားလည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

အသတ္ခံလိုက္ရတဲ႔ စကၤာပူက အိမ္ေဖာ္မေလးလည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

နယ္စပ္က ကြန္တိ္မ္နာထဲ အသုဘ ၿဖစ္သူေတြလည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

ဒူဘိုင္းမွာ အိမ္တြင္းပုန္းေနရတဲ့ ၿမန္မာမေလးလည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

ေဆးထိုး ကြပ္မ်က္ခံရတဲ့ (စိုင္းေနာ္ခမ္း) လည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

Burma soldier (ကို) မ်ဳိးၿမင့္လည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

ကဗ်ာေရးတဲ့ (ဦး) တင္မိုးလည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

¶ ႏႈတ္မဆက္နဲ႔ ငိုခ်င္တယ္ ¶

လာရိႈးက (ကို) သိန္းေအာင္လည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

ေ၀ႏွင္းပြင့္သုန္လည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

တတိယႏိုင္ငံသားေတြလည္း အေဖအေမ ရွိတယ္ ။

သမၼတႀကီးလည္း အေဖ၊အေမ ရွိတယ္ ။

အၿဖဴထဲက အေမွာင္ေတြအတြက္ အလင္းတုေတြ ဖယ္ရွားေပးပါ ။

ဆာေနတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ တံခါးခ်ပ္ေတြ ဖြင့္ထားေပးပါ ။

လြတ္ေနတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းေလးက အေရာင္မစံုတဲ့ ပန္းခ်ီကားမ်ား ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ၿပန္ခ်င္တယ္ ။

ေမာင္ရဲမင္း

Wednesday, 22 May 2013

ဆီမီးႀကာခိုင္

"ဟုိဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္
ဒီဖက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္
ဆီမီးထိန္ထိန္ လင္းပါတဲ႔
မႏွင္းတုိ႔အိမ္"

ငယ္ငယ္က ႐ြတ္ဆုိသင္ခဲ႔ရတာေလး သတိရမိ ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေနခဲ့ေသာၿမိဳ႕ေလးတြင္သီတင္းကြ်တ္မီးထြန္းပြဲ၊ေစ်းတန္းလမ္းေလွ်ာက္ရသည္

မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္း၏။ လမ္းမၾကီး ဝဲယာတေလွ်ာက္တြင္ ဝါးလုံးတိုင္မ်ား စုိက္ၿပီး ၾကိဳးတန္းထား၏။ ၾကိဳးတန္းတေလွ်ာက္၌ကား … ေရာင္စံုမီးပံုမ်ား အစီအရီ ထြန္းထားၾကသည္။ လမ္းဆံုလမ္းခြမ်ားတြင္မူ မုဒ္ဦးၾကီးမ်ားႏွင့္ ….။ မီးေရာင္စံု …။ မီးပံုး ပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ …..။

ေနမက်ခင္ကတည္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးတသိုက္ ေဂြလိမ့္ရင္း ၿမိဳ့ထဲလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ လမ္းသလားထားၾကၿပီးျဖစ္၏…။ေစ်းထိပ္ကြက္လပ္ၾကီးတြင္က….အၿငိမ့္…။တံတားထိပ္ကားဂိတ္မွာက …. စတိတ္ရႈိး …။ စသည္ …. စသည္ျဖင့္ …. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သတင္းရထားၾကၿပီ။ မီးေရာင္စံု ရႊန္းလက္ေသာည။ ၾကည့္စရာပြဲမ်ားကလည္း စံုသည္။ အၿငိမ့္ ….။ ဇာတ္…။ စတိတ္ရႈိး….။ စင္တင္ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ …..။ စံု၏။ ညဦးပိုင္းေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႕အေမက ကြ်န္ေတာ္လက္ကို ဆြဲၿပီး မီးေရာင္စံုေတြ ထြန္းလင္းေနတဲ႔ ပြဲေစ်းတန္းသို႔ လိုက္ပို႔ပါသည္။ ထိုကာလ၏ အေပ်ာ္ …….

ယခု လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ေရၿခား ေၿမၿခားမွာ ဒီအခ်ိ္န္ ဒီကာလ ……… စိတ္ထဲ အလိုလို ၾကည္ႏူးရၿပန္သည္။ ၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ အခ်ိန္အခါ ေရာက္ရွိလို႔ လာၿပန္သည္။

ကမၻာေပၚရွိ တိုင္းႏိုင္ငံသီးသီး၌ ထူးျခား၊ထင္ရွားသည့္ပြဲေတာ္မ်ားရွိၾကေလသည္။ ဤပြဲေတာ္မ်ားသည္ တိုင္းႏိုင္ငံေပၚ၌ မွီတင္းေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ယံုၾကည္မႈ၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို လြမ္းမုိးေသာ ဓေလ့မ်ားႏွင့္အတူ ေဖာ္ျပ က်င္းပၾကေလသည္။ ထိုဓေလ့မ်ားသည္ ထိုလူမ်ိဳးမ်ား၏ အက်င့္စာရိတၱ၊ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း၊ တန္ဖိုးထားမႈတို့ျဖင့္ ထင္ဟပ္ေနေလရာ ထိုပြဲေတာ္မ်ားသည္ ထိုလူမ်ိဳးတို့အတြက္ အသက္တမွ် တန္ဖိုးႀကီးေလသည္။ ကမၻာေပၚရွိ တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားထဲမွ အေရွ ့ေတာင္အာရွတြင္ရွိေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ THE COUNTRY OF FESTIVALS ဟု ကမၻာေပၚတြင္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားေလသည္။

သီတင္းကြ်တ္လသည္ ၿမန္မာတို ့၏ (၁၂) လရာသီတြင္ သတၱမေၿမာက္လၿဖစ္ၿပီး ၀ါတြင္းကာလ၏ ေနာက္ဆံုးလၿဖစ္ပါသည္ ။ ရာသီခြင္မွာ တူရာသီ ၿဖစ္ၿပီး အႆ၀တီ ၾကယ္ႏွင့္ လမင္းတို ့စန္းယွဥ္ကာ မြန္းတည့္ၾကသည္ ။ ရာသီပန္းမွာ ၾကာၿဖဴပန္း ( Nymphaea Lotus ) ၿဖစ္ပါသည္ ။ သီတင္းကြ်တ္လကို ေရွးၿမန္မာေက်ာက္စာမ်ား၌ `သႏၱဴလ´ ဟုေရးထိုးၾကသည္ ကုိေတြ႔ရပါသည္။ ခ်ိန္ခြင္ပံု ၾကယ္တာရာ နကၡတ္တို ့ စုေ၀းေသာ မိုးကာလဟု လည္းေကာင္း ၊ ေတာင္သူလယ္သမားတို ့စိုက္ပ်ိဳးထားေသာစပါးပင္မ်ား သန္စြမ္းစြာ ေထာင္မတ္ေသာလဟု လည္းေကာင္း ပညာရိွမ်ား ဖြင့္ဆိုၾကပါသည္။ မိုးရာသီ ကုန္ဆံုးလုနီး၍ မိုးအားနည္းလာသည္။

ေရွးလူႀကီးတို႔က သီတင္းကြ်တ္တြင္ “ ပလႅင္ေဆးမိုး ရြာသြန္းၿဖိဳး ” ဟု ဆိုႀကသည္။ အဓိပၸါယ္

က တစ္၀ါတြင္းလံုး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ တင္လာသည့္ ပလႅင္ကို သီတင္းကြ်တ္မိုးက ႏႈတ္ဆတ္

ရြာသြန္းကာ ေဆးေႀကာေပးသည္ဟု ဆိုလိုသည္။

ျမန္မာတို႔ ့သည့္ စိတ္ရင္းရိုးသား တည္ၾကည္ၾကသူမ်ား ၿဖစ္သည္ႏွင့္အညီစစ္မွန္ေသာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္က ိုပုဂံေခတ္ အေနာ္ရထာမင္းတရားႏွင့္ရွင္အရဟံ မေထရ္ျမတ္တို႔၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ခြင့္ ရၾကၿပန္ေသာအခါ ဗုဒၶၿမတ္စြာ၏ အဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ားႏွင ့္လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လူေနမႈဘ၀မ်ားၿဖင့္ ေလာကဓံတရားမ်ားကုိ ရင္ဆိုင္္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသာ၊ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္တတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးကိုေခတ္အဆက္ဆက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္ ။ ဤစိတ္ဓာတ္မ်ား အရင္းခံၿဖင့္ (၁၂) လရာသီရိွသည့္အနက္ အခါၾကီး၊ ရက္ၾကီးေန႔မ်ားတြင္ ရတနာသံုးပါးအား ရည္စူး၍ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရိွၾကပါသည္ ။

သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္သည္ ၿမန္မာတို႔၏ (၁၂) လရာသီ ပြဲေတာ္မ်ားတြင္ ထင္ရွားေသာပြဲေတာ္ တစ္ခုၿဖစ္ၿပီး ပြဲေတာ္စတင္က်င္းပခဲ့သည့္္ အစဥ္အလာမွာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိခဲ့စဥ္အခါကပင္ ၿဖစ္ပါသည္ ။ဗုဒၶၿမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱမေၿမာက္၀ါကို တာ၀တိ ံသာ နတ္္ၿပည္၌ ၀ါကပ္ေတာ္မူၿပီး မယ္ေတာ္ၿဖစ္ခဲ့ဖူးေသာသႏ ၱဳႆီတ နတ္သားအား အမႈးၿပဳ၍ စၾက၀ဠာေနရာ အႏံွ ့မွ နတ္ၿဗဟၼာ အေပါင္းတို ့အား အဘိဓမၼာတရားေတာ္ၿမတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ ။သီတင္းကြ်တ္လၿပည့္ေန ့ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္သည္ နတ္ၿဗဟၼာ အေပါင္းၿခံရံကာ ေရႊေစာင္းတန္း ၊ ေငြေစာင္းတန္း ၊ပတၱၿမားေစာင္းတန္းမ်ားၿဖင့္ စီျခယ္အပ္ေသာ ရတနာေစာင္းတန္းၿဖင့္ လူ႔ ၿပည္ၿဖစ္ေသာ သကၤႆနဂိုရ္ၿပည္သို႔ ၿပန္လည္ဆင္းသက္ၾကြၿမန္းေတာ္မူသည္ ။

ထိုအခါ သမယတြင္ ၿပည္သူၿပည္သားအေပါင္းတို႔က မီးရွဴးမီးတိုင္မ်ား ၊မီးပန္းမ်ား၊ ဆီမီးမ်ား ပန္း၊ ေရခ်မ္းမ်ားၿဖင့္ ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾကသည္ ။

တာ၀တိ ံသာနတ္ၿပည္ရိွ စူဠာမဏိိေစတီေတာ္ ကိုလည္း ပူေဇာ္သည့္ အထိမ္းအမွတ္ၿဖင့္ မီးပံုးမ်ားၿပဳလုပ္၍ ေကာင္းကင္သို ့လႊတ္တင္ ပူေဇာ္ၾကသည္ ။ထိုကဲ့သို ့ပူေဇာ္ၾကသည္ကို အေၾကာင္းၿပဳကာ ယေန ့ေခတ္အခါတိုင္ေအာင္ၿမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး၌ ႏွစ္စဥ္က်င္းပ ၿပဳလုပ္ၿမဲ ၿဖစ္သည္ ။

သီတင္းက်ြတ္ လျပည့္ေန႔တြင္ ပုရိမ၀ါမွ ထေျမာက္ၾကေသာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား သည္ မိမိတုိ႔အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ၾကီးငယ္ရွိပါက သည္းခံခြင့္လြတ္ရန္၊ လမ္းမွန္ကုိညြန္ျပရန္၊ သြန္သင္ဆုံးမရန္ ေတာင္းပန္ၾကျပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကပါသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတင္းက်ြတ္ လျပည့္ေန႔ကုိ ပ၀ါရဏာေန႔ဟုလည္း ေခၚၾကပါသည္။

ထုိ႔အတူ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမ၌ တည္ၾကေသာ ၿမန္မာလူမ်ဳိးတို႔သည္လည္း မိမိထက္အသက္ ဂုဏ္၀ါၾကီးသူ၊ၿမင့္ၿမတ္သူ၊ ရုိေသေလးစားထုိက္သူူတ႔ိိုအေပၚ အျပစ္ၾကီးငယ္မ်ားရွိပါက သည္းခံခြင့္လြတ္ၾကရန္ ငယ္သူ ၊ နိမ့္က်သူတို႔က ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ေလ့ ရိွၾကသည္။

ထုိ႔ျပင္ ဤထူးၿမတ္ေသာ ၀ါကြ်တ္ေသာ အခ်ိန္ အခါသမယတြင္ မိမိတုိ႔တတ္ႏိုင္သမွ် ပူေဇာ္ သကၠာရတို ့ၿဖင့္ သက္ၾကီး၀ါၾကီးမ်ား ၊ မိဘဆရာမ်ားကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ေလ့ရွိၾက၏ ။ထို႔ေၾကာင့္ ၀ါက်ြတ္ကာလသည္ ၿမန္မာတို၏တစ္ဦးကို တစ္ဦး ရိုေသေလးစားတတ္ေသာ သေဘာ ၊မာန္မာနကုိ ႏိွမ့္ခ်တတ္ေသာ သေဘာ၊အၿပန္အလွန္ ေမတၱာေစတနာ ထားတတ္ေသာသေဘာ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးတို႔၏ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ စိတ္ေနစရိုက္ ကိုေဖာ္က်ဴး ၿပသေနေသာ အမ်ိဳးဂုဏ္ကို ၿမွင့္တင္ေပးေနသည့္ အခ်ိန္အခါ ၿဖစ္ပါသည္၊၊ သုိ႔ျဖစ္ရာ ျမန္မာျပည္သူ/သားမ်ား အားလုံး

ေကာင္းေသာအၾကံ ၊

မွန္ေသာအက်င့္ ၊

သင့္ေသာအယူ ၊

ၿဖဴေသာႏွလံုး ၊

သူေတာ္ထုံး တို ့ၿဖင့္ သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲ ႏိုင္ၾကပါေစ..ဟု ဆႏၵၿပဳလိုက္္ပါသည္။ ။

ေဖာ္ျပပါကဲ့သုိ႔ သီတင္းက်ြတ္ကာလ၏ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕.သာယာပုံကုိ ေရွးစာဆုိတစ္ဦး၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ရပါသည္။

ဆီမီးရယ္ထိန္ ၊

အိုင္မင္းေရၾကည္က .. ၊

ၾကာငါးမည္ ငံုအာစြင့္တယ္.. ၊

ဖူးပြင့္ခ်ိန္ခါ .. ။

အႆ၀ဏီ ယွဥ္ကာခ်ဥ္းပါလို ့.. ၊

လင္းလာတဲ့

ေငြတာရိန္ရယ္.. ၊

ၿပာမွိန္လ်က္ ၿမဴေခ်ဆိုင္း .. ။

ဂါရေ၀ ၊ သဒၵါေၿခြ ကန္ေတာ့ပဲြကိုလ .. ၊

မစဲေပါင္ ကုသိုလ္ႏိႈးၾကတယ္ .. ၊

မ်ိဳးၿမန္မာတိုင္း။ ။

ေမာင္ရဲမင္း

ကိုးကား - အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ

ဆယ့္ႏွစ္လရာသီပြဲေတာ္မ်ား

စာပြင့္လႊာမဂၢဇင္း

လွစ္ဟၿခင္း

အေဖ သီးပြင့္ခဲ့တာ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲ စိုက္ပ်ိဳးၿခင္း တစ္မ်ိုး

အငံုးစိတ္က ကြ်န္ေတာ့္ အာကာ၀တ္ရံုေတြ ခြ်တ္လို႔

အေဖ …. ရိုးသားပါ

ဆယ္စုႏွစ္္မက ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့

ကြ်န္ေတာ့္ ညီမေလး ဘယ္မွာလဲ ။ ။

ေမာင္ရဲမင္း

အိမ္ၿပန္ခ်ိန္

ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔

အဓမၼက်င့္ခံလိုက္ရတဲ့

အပ်ိဳေဖာ္၀င္စ ၿမိဳ႕ကေလး

လမ္းေဟာင္းေလးက

ခံုတန္းၿပာေလးေရာ

က်န္းမာ ပါစ

ေမာင္ရဲမင္း