Thursday 12 September 2013

ကြ်ႏု္ပ္နဲ႔ကြာလာလမ္ပူမွ ပိုးဟပ္မ်ား

ႀသကာသေလာကႀကီး၀ယ္ ေတြ႔ဆံု ႀကံဳကြဲသမႈ႔ဟာ ဓမၼာတာေပပဲမို႔ ကြ်ႏု္ပ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံု ႀကံဳကြဲ  ပိုးဟပ္ေတြ အေႀကာင္း တေစ့တေစာင္းကို အစဥ္သတိရလ်က္

အစပထမ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ခဲ့တဲ့
ပိုးဟပ္ ( ၁)

ပိုးဟပ္ရဲ႕အမည္သညာကား လူခါး ။ သူရဲ႕ပိေတာက္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကေန စတင္ဆံုဆည္း ခဲ့ရတယ္ ။ ခင္မင္သူေတြကို အၿမဲက်ီစယ္
တတ္တဲ့သူ ၊ အေႀကာင္းအရာ တစ္ခု ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေလ့ရွိသူ ။ သူရဲ႕ pen name ေလးကို စိတ္၀င္တစား စပ္စုမိေလေတာ့
       ` ဘ၀ဟာ ခါးတယ္ ´
       ` အခ်စ္ဟာ ခါးတယ္ ´
       `ဒါေႀကာင့္ က်ဳပ္က ခါးေနတဲ့ ေကာင္ ´
လူခါးဆိုတဲ့ နာမည္တစ္ခု ၿဖစ္ေပၚလာပံုေလး  မွတ္ပါ အေဆြ။  ဆရာ ႀကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ ( အာရွတိုက္ရဲ႕ တစ္ေနရာ ) ကို mode အၿပည့္နဲ႕ခံစားရြတ္ဆိုသြားေလသူ ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ပံုကို အႏွီပိုးဟပ္က မွတ္
ေက်ာက္တင္ခဲ့ဘူးေလတယ္ .............
         ငါ မင္းကုိေခၚတဲ့ဖုန္းတစ္ေကာလ္နဲ ့ မင္းငါ့ကုိေခၚတဲ့
         ဖုန္းတစ္ေကာလ္ ။ အဲဒါ ငါတုိ ့နွစ္ေယာက္ရဲ ့ဆက္ထုံးပဲ။
         ေတြ ့ခဲ့ၾကတယ္။ မင္းနွစ္ဆယ့္ကုိး။ ငါ နွစ္ဆယ့္ရွစ္။ လူျဖစ္စ။
         မွတ္မိလား။ငါေရးတဲ့ကဗ်ာ။ဆယ့္ေလးအေျမွာက္နွစ္ ။နွစ္ဆယ့္ရွစ္နွစ္ရွိျပီဆုိတာ။
         ဒါပဲ။သူပဲ။ကဗ်ာပဲ။ငါတုိ ့နွစ္ေယာက္ကုိခ်ိတ္ေပးတာ ကဗ်ာပဲ။
         မင္းခ်စ္တဲ့ကဗ်ာပဲ။မင္းလက္ဖ်ံရုိးေပၚကနီရဲေနတဲ့တက္တူးလုိ ရဲေနတဲ့
         မင္းစိတ္ဓာတ္။နီေနတဲ့မင္းနာမည္။ငါသိတယ္။မင္းမႈတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့့
         မီးခုိးေငြ ့ေတြဟာငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကတည္းကမင္းရဲ ့မက်က္ေသးတဲ့အနာေတြ။
         ငါသိတယ္။မင္းပစ္လႊတ္လုိက္တဲ့အၾကည့္ေတြဟာမာယာႏြံထဲေျခခ်မိကတည္းက
         ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ။
         ေသသူမွာ အသက္ရွဴရပ္ေတာ့ ရွင္သူမွာ အသက္ရွဴ က်ပ္ရတယ္။
         မင္းစုိက္ခဲ့တဲ့ပ်ဳိးခင္း။မင္းေရးခဲ့တဲ့သမုိင္း။မင္းထားခဲ့တဲ့အဘိဓမၼာ။
လြမ္းေမာခဲ့ရပါတယ္ ။ ကြာလာလမ္ပူကမ္းက ဒုတိယေၿမာက္ လက္ၿပႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြါသြားေလသူ ။ လြမ္းေမာခဲ့ရတဲ့ ေန႔မ်ားပါပဲ။

ပိုးဟပ္ ( ၂ )

လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လိမ္က်စ္လိမ္က်စ္နဲ႔ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ ဂ်စ္တစ္တစ္လူငယ္တစ္
ဦး ။ ရင္ဘက္ခ်င္း အပ္မိက်ေတာ့ အတြင္းသား ႏူးညံ့ေလသူ ။ စကားေၿပာ မာန္
ပါပါ ရြတ္ဆိုမႈ႔ ဟန္ပါပါနဲ႔ ( မဲေခါင္ ) ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုသြားေလသူ
                            ` ငါလာၿပီ မဲေခါင္ ´
ေက်ာထဲထိ စိမ့္၀င္ ႀကက္သီးတၿဖန္းၿဖန္း ထေလာက္ပါေပရဲ႕ လင္းလက္တာရာ။
ကြ်ႏု္ပ္ကို တူတူပုန္းၿပီး ခ်က္တင္မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ပိုးဟပ္မေလးေတြနဲ႔ ဖလမ္း
ဖလမ္းထေနတဲ့သူ ။ ရင္ဘတ္ခ်င္း လင္းပြင့္ခဲ့ရတဲ့ အေရာင္တစ္ခု ........

             ေတာင္ကုန္းစိမ္းစိမ္းေပၚက ေမွ်ာ္ၾကည့္နိဳင္မွ မဟုတ္ဘူး
                                           ခ်ိဳင့္ဝွမ္းလြင္ၿပင္ေလးကလည္း ဘဝပါပဲ
                                           ကိုရဲေရ
                                           အဆင္မေၿပမွဳေတြကို ရွဳခင္းေလးတစ္ခ်ပ္လို ေတြးၾကည့္
                                           စိတ္ကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီးနဲ ့ဖိမထားနဲ ့
                                           ကြ်န္တာ္တို ့ကစားေနတဲ့ အေဝးကြင္းက အလင္း နည္းနည္းမွဳန္တယ္
                                           အိပ္မက္ေတြကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ပါ
                                           အနုပညာကို ေန ့တိုင္းသတိရပါ
                                           ကဗ်ာကို  ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲပါ
စာ ကဗ်ာ ဖန္တီးမႈ႔အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကြာလာလမ္ပူကမ္းကို ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ ၿပန္ေလၿပီ ။

ပိုးဟပ္ ( ၃ ) 

 တတိယေၿမာက္ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ပိုးဟပ္ ၊ ရာဇာမ်ဳိး ( အင္းကုန္း ) ။
( ၀ဲအစြန္ သံုးေယာက္ေၿမာက္ လြယ္အိတ္လြယ္ )
 အသားညိဳညိဳ အရပ္ၿမင့္ၿမင့္ အညာသားတစ္ဦးႏွယ္ ။ ေလာကမွာ
လုပ္သလို မၿဖစ္ရင္ ၿဖစ္သလို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အမာခံ စိတ္ဓါတ္ပိုင္ရွင္
မ်ဳိး ။ မည္သည့္ ကိစၥမဆို ရင္ထဲမထားတတ္ ၊ စိတ္ကို ယမကာနဲ႔ ႏူး
ညံ့မႈ႔ ေပးေလသူ ။ ဆရာ ယမံုရဲ႕ ( နာဂစ္ ) ကဗ်ာကို လက္တန္း ခံစား
ရြတ္ဆိုသြားေလသူ ။ နားေထာင္ေနတဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မိုးသက္ေလ
ၿပင္းေတြ  အထပ္ထပ္ ၊ယူပါ ကယ္ပါ ဆိုတဲ့ အနိဌာရံု ၿမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ နာဂစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့
သလို ။ သူမ်ားကဗ်ာေတြ ခံစားမႈ႕ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားမႈ႔ ကဗ်ာ
ေလးေတြ ေရးခဲ့တယ္ ။ ရင္ထဲ ရွိေနတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ .......
              အပူေတြကို
             တက်ဳိက္က်ဳိက္ေမာ့ေသာက္ခဲ့တဲ့ေကာင္
             ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္ေမာ့ေသာက္
             မိသားစုတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္
             ေခါက္ရမယ့္ေလွတစ္စင္း
             ကြာလာလမ္ပူကမ္းမွ
             စတင္ထြက္ခြာေနပါၿပီ
             ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
             အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာ
             ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္သြားပါၿပီ။ ။

ကြာလာလမ္ပူကမ္းကို စတင္စြန္႔ခြါသြားေလသူႀကီး ။ အာရွတိုက္ရဲ႕တစ္ေနရာက ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္

ပိုးဟပ္ ( ၄ )

ဆံပင္ရႈပ္ပြပြ ၊အသားညိဳညိဳ အၿမဲတန္း ညစ္ညဴးေနတတ္တဲ့ အသြင္အၿပင္ ရွိသူ ။
ေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ ဘ၀က်ပ္က်ပ္နဲ႔ လတ္ဆတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အေတြး သူ႔အေရ း။
ဆရာ စိုင္း၀င္းၿမင့္ ရဲ႕(မိသားစု) ကဗ်ာကို အသံေန အသံထား အနိမ့္ အၿမင့္
ရႈိက္ႀကီးတငင္ငင္နဲ႔ ........
       ငါက လမး္ေပၚမွာၾကီးၿပင္းခဲ႔လို႔
       လမ္းနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္
       ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ႔မီး
       ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလဲုၿခံဳတဲ႔ထရံ
       ငါ့ၾကိဳးကို တီးခတ္လိုက္တိုင္း အသံေၾကာင္ထြက္တယ္
                                     ငါ့မိသားစုမွာမိုးယိုေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ ဆိုရင္လည္း
                                     ငါပဲၿဖစ္မွာ
                                     ငါ့မိသားစုမွာၾကမ္းခင္းတစ္ေပါက္ က်ိဳးပဲ႔ေနတယ္ဆိုလည္း
                                     ငါပဲၿဖစ္မွာ
                                     မေအာင္ၿမင္တဲ႔ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ့ မိသားစုပဲ
                                     မဝင္တဲ႔ဂိုးေတြက ငါသြင္းခဲ႔တာ။
ကဗ်ာဆံုးေလၿပီ ၊ အႏွီပိုးဟပ္ရဲ႕စ်ာန္က ကဗ်ာထဲ စီး၀င္ၿပီး တစ္ခုခုကို မေက်နပ္သလို မလႈပ္မယွက္ ။
က်န္တဲ့ပိုးဟပ္ေတြ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ႀကည့္ေနႀကခ်ိန္မွာ ပ၀ါမကူ ေရမကူပါပဲ ဘီအီးတစ္
လံုးကို တစ္က်ဳိက္တည္း ေမာ့ေသာက္ပစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ဆူးရဲ ။
                            ` သစၥာမရွိဘူး .... သစၥာမရွိဘူး ´
သတိရတိုင္းေၿပာေၿပာၿပီ း ခံစားခ်က္ေတြ အန္ခ်ခဲ့တဲ့သူ ။ အသဲခြဲခဲ့တဲ့ ပိုးဟပ္မေလး  မွမရရင္ ကဗ်ာနဲ႔
ပဲ အိမ္ေထာင္ၿပဳမတဲ့ .........
ေႀသာ္ ....... လြမ္းေမာရပါေရာ......ဆူးရဲ ............. မူးလဲရယ္ ။

ပိုးဟပ္ = poet

  (သတိရလ်က္)
   ေမာင္ရဲမင္း






No comments:

Post a Comment

ေ၀ဖန္မႈ႕ကို ႀကဳိဆိုပါတယ္